დავით ყიფიანის უკანასკნელი სიყვარული და უცნობი ქალიშვილი

ეკა­ტე­რი­ნე ყი­ფი­ა­ნი ამ ქვე­ყა­ნას მას შემ­დეგ მო­ევ­ლი­ნა, რაც ყვე­ლა­სათ­ვის საყ­ვა­რე­ლი ფეხ­ბურ­თე­ლი, და­ვით ყი­ფი­ა­ნი დავ­კარ­გეთ - ის 2001 წელს, ავ­ტო­ა­ვა­რი­ის შე­დე­გად და­ი­ღუ­პა... ნანა გორ­გა­ძე სამი თვის ფეხ­მძი­მე იყო, როცა საყ­ვა­რე­ლი ადა­მი­ა­ნის და­ღუპ­ვა ტე­ლე­ფო­ნით აც­ნო­ბეს. ეს ტრა­გე­დია მის­თვის დღემ­დე წა­რუშ­ლელ ემო­ცი­ად რჩე­ბა. თუმ­ცა, ამ სი­ცა­რი­ე­ლეს კა­ტოს წყა­ლო­ბით ივ­სებს... უმ­შვე­ნი­ე­რე­სი ქალ­ბა­ტო­ნი - ნანა გორ­გა­ძე ჟურ­ნალ "გზის­თვის" 2013 წელს მი­ცე­მულ ინტტერ­ვი­უ­ში სა­კუ­თა­რი სიყ­ვა­რუ­ლის ამ­ბავს ყვე­ბა, პა­ტა­რა კატო კი სა­კუ­თა­რი საქ­მი­ა­ნო­ბის შე­სა­ხებ მოგ­ვი­თხრობს.

კატო:

- პირ­ველ კლა­სი­კურ გიმ­ნა­ზი­ა­ში ვსწავ­ლობ. მე­ექ­ვსე კლას­ში ვარ, პა­რა­ლე­ლუ­რად კი, მოს­წავ­ლე-ახალ­გაზ­რდო­ბის სა­სახ­ლეს­თან არ­სე­ბუ­ლი თე­ატ­რა­ლუ­რი სტუ­დი­ის მსა­ხი­ო­ბი გახ­ლა­ვართ. ჩვე­ნი რე­ჟი­სო­რი გი­ორ­გი აფხა­ზა­ვაა, მე­ტყვე­ლე­ბის პე­და­გო­გი კი ზორა ეგუ­ტია. მსა­ხი­ო­ბო­ბა სე­რი­ო­ზუ­ლად მაქვს გან­ზრა­ხუ­ლი და იმე­დია, ჩემს გეგ­მებს აუ­ცი­ლებ­ლად გან­ვა­ხორ­ცი­ე­ლებ. სცე­ნა უზო­მოდ მიყ­ვარს. ეს ის ად­გი­ლია, სა­დაც სა­კუ­თა­რი თავი ვი­პო­ვე. მე­უბ­ნე­ბი­ან, - კარ­გი მო­ნა­ცე­მე­ბი გაქ­ვსო. რე­პე­ტი­ცი­ე­ბი, სცე­ნა­ზე გა­მოს­ვლა უდი­დეს სი­ხა­რულს მა­ნი­ჭებს. ვგრძნობ, რომ ეს ჩემი მე­ო­რე სახ­ლი და ჩემი სამ­ყა­როა, ყვე­ლა­ფე­რი მომ­წონს - პე­და­გო­გე­ბიც, ბავ­შვე­ბიც. ამა თუ იმ რო­ლის მორ­გე­ბა საკ­მა­ოდ იო­ლად შე­მიძ­ლია.

- რას ნიშ­ნავს შენ­თვის, იყო იმ დიდი ფეხ­ბურ­თე­ლის ერ­თა­დერ­თი ქა­ლიშ­ვი­ლი, რო­მელ­საც მთე­ლი სა­ქარ­თვე­ლო დღემ­დე უდი­დეს პა­ტივს სცემს და ნო­მერ პირ­ველ ფეხ­ბურ­თე­ლად მი­იჩ­ნევს?

- სამ­წუ­ხა­როდ, მამა არ მი­ნა­ხავს, მაგ­რამ რო­დე­საც ხალ­ხს ვე­უბ­ნე­ბი, რომ და­ვით ყი­ფი­ა­ნის შვი­ლი ვარ, ყვე­ლას უკ­ვირს და აღ­ფრთო­ვა­ნე­ბუ­ლე­ბი მე­კი­თხე­ბი­ან: იცი, მა­მა­შე­ნი ვინ იყოო?! ამით ძა­ლი­ან ვა­მა­ყობ! მას ძა­ლი­ან ვამ­სგავ­სებ ჩემს ბი­ძას - გოგი ყი­ფი­ანს, რო­მე­ლიც უზო­მოდ მიყ­ვარს, ჩემ­ზე დიდი ამა­გი აქვს. სამი ძმა მყავს - ლე­ვა­ნი, ნი­კუ­შა და გი­ორ­გი, მაგ­რამ ნი­კუ­შა ყვე­ლა­ზე მე­ტად მიყ­ვარს. ჩემს ძმებ­თან და მათ შვი­ლებ­თან შე­სა­ნიშ­ნა­ვი ურ­თი­ერ­თო­ბა მაქვს. მსოფ­ლი­ო­ში ყვე­ლა­ზე კარ­გი მა­მი­და ხარო, - მე­უბ­ნე­ბი­ან (იცი­ნის). ნი­კუ­შას შვი­ლი - ირინ­კა ზუს­ტად ჩემი ხნი­საა, ლე­ვა­ნის შვი­ლე­ბი კი დათი და ზუკა არი­ან. ვერ გად­მოგ­ცემთ, რამ­დე­ნად ბევ­რს ნიშ­ნავს ჩემ­თვის, რომ და­ვით ყი­ფი­ა­ნის შვი­ლი ვარ.

ნანა:

- და­თოს შვი­ლე­ბი ძა­ლი­ან მიყ­ვარს, ერ­თმა­ნეთ­თან კარ­გი ურ­თი­ერ­თო­ბა გვაქვს. კა­ტოს ძა­ლი­ან ამ­სგავ­სე­ბენ და­თოს: გა­რეგ­ნო­ბით მას ჰგავს და თქვენ წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, სურ­ნე­ლიც კი მისი ას­დის. ზოგ­ჯერ ისე გა­ირ­ბენს, რო­გორც დათო მირ­ბო­და ხოლ­მე. ნი­კუ­შაც ამას ამ­ბობს. ვი­სურ­ვებ­დი, ჩემი კატო ისე­თი­ვე ღირ­სე­უ­ლი ადა­მი­ა­ნი გა­ი­ზარ­დოს, რო­გო­რიც დათო გახ­ლდათ. გო­ნი­ე­რი და ნი­ჭი­ე­რი გო­გო­ნაა. სა­სახ­ლე­ში სპექ­ტაკლს რომ ვუ­ყუ­რებ­დი, ვამ­ბობ­დი: ნე­ტავ, კა­ტოს მსა­ხი­ო­ბუ­რი მო­ნა­ცე­მე­ბი ვის­გან გა­მოჰ­ყვა-მეთ­ქი? ნი­კუ­შამ მი­თხრა, - რო­გორ, დათო მსა­ხი­ო­ბი არ იყო სტა­დი­ონ­ზე? მა­მა­მისს ჰგავს, ისიც მა­ესტრო იყო მო­ე­დან­ზე და კა­ტოს პირ­ვე­ლი რო­ლიც მა­ესტრო­აო! შარ­შან მა­ესტრო გა­ნა­სა­ხი­ე­რა, ახლა კი შექ­სპი­რის "ზა­ფხუ­ლის ღა­მის სიზ­მარ­ში" სე­რი­ო­ზუ­ლი როლი მის­ცეს. როცა კატო სცე­ნა­ზე დგას, მე ვნერ­ვი­უ­ლობ, თვი­თონ კი ისე უკომ­პლექ­სოდ დგას, სულ მიკ­ვირს. კა­ტოს და­თოს მსგავ­სად, სხვა­ნა­ი­რი ხიბ­ლი აქვს, ადა­მი­ა­ნებს იზი­დავს.

- კატო, ფეხ­ბურ­თი თუ გი­თა­მა­შია?

- კი, მაგ­რამ არ გა­მომ­დის (იცი­ნის). ჩემს მე­გობ­რებს სულ უკ­ვირთ: მა­მა­შე­ნი ასე­თი დიდი ფეხ­ბურ­თე­ლი იყო, შენ კი სა­ერ­თოდ ვერ თა­მა­შო­ბო. რა ვქნა, არ შე­მიძ­ლია. სა­მა­გი­ე­როდ, ცურ­ვა­ზე დავ­დი­ვარ.

- ქალ­ბა­ტო­ნო ნანა, თქვენ და დათო ყი­ფი­ან­მა რო­გორ გა­ი­ცა­ნით ერ­თმა­ნე­თი?

- 1999 წლის 29 აგ­ვის­ტოს გა­ვი­ცა­ნი. ეთერ კა­კუ­ლია ჩემი კა­რის მე­ზო­ბე­ლი იყო, ჩემი მე­გო­ბა­რი და უახ­ლო­ე­სი ადა­მი­ა­ნი. მას ქუ­თა­ის­ში სიმ­ღე­რის პრე­ზენ­ტა­ცია ჰქონ­და და იქ მისი ოჯა­ხის წევ­რებ­თან, კომ­პო­ზი­ტო­რებ­თან და სხვა ცნო­ბილ ადა­მი­ა­ნებ­თან ერ­თად წა­ვე­დით. მა­შინ დათო "ტორ­პე­დოს" მწვრთნე­ლი იყო და როცა დი­ლით რეს­ტო­რან­ში ვსა­უზ­მობ­დით, გვეს­ტუმ­რა. ამის შემ­დეგ მო­წა­მე­თა­ში დაგვპა­ტი­ჟა, სა­დაც ვარ­დე­ბის უზარ­მა­ზა­რი თა­ი­გუ­ლი და­მახ­ვედ­რა და ჯე­მალ სე­ფი­აშ­ვი­ლის სიმ­ღე­რა - "გა­ზა­ფხუ­ლი შე­მო­სუ­ლა, ლენ" მიმ­ღე­რა. რო­გორც პა­ტა­რა ბიჭი, ისე იქ­ცე­ო­და. ძა­ლი­ან მომ­ხიბ­ვლე­ლი იყო და ეს ყვე­ლა­ფე­რი კარ­გად გა­მოს­დი­ო­და. რო­გორც ქალს, რა თქმა უნდა, მსი­ა­მოვ­ნებ­და, მაგ­რამ არ ვიმ­ჩნევ­დი. გვერ­დი­დან არ მშორ­დე­ბო­და და როცა იქი­დან წა­მო­ვე­დით, და­მი­რე­კა: ხვალ დი­ლით თბი­ლის­ში ჩა­მოვ­დი­ვარ და უნდა გნა­ხოო. - ჩემ გამო ნუ ჩა­მოხ­ვალთ-მეთ­ქი, - ვუ­თხა­რი, მაგ­რამ - რას ამ­ბობთ, მე თბი­ლი­სე­ლი ვარ და ნუ და­მიშ­ლით მანდ ჩა­მოს­ვლა­სო (იცი­ნის).

მა­შინ ჩემს ძმას­თან, დი­დუ­ბე­ში, სა­გუ­რა­მოს ქუ­ჩა­ზე ვცხოვ­რობ­დი და ის ად­გი­ლი, სა­დაც მე და და­თოს პა­ემ­ნე­ბი გვქონ­და ხოლ­მე, ახლა დათო ყი­ფი­ა­ნის სა­ხელს ატა­რებს. პირ­ვე­ლად სწო­რედ იქ შევ­ხვდით და მე­რეც ხში­რად მა­კი­თხავ­და. უზარ­მა­ზა­რი ვარ­დე­ბით სავ­სე მან­ქა­ნით მო­დი­ო­და ხოლ­მე. თქვენ წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, ეს ყვა­ვი­ლე­ბი შე­ნა­ხუ­ლი მაქვს: სა­გან­გე­ბოდ გა­ვახ­მე და შვი­ლებს ვე­უბ­ნე­ბი: როცა გარ­და­ვიც­ვლე­ბი, ჩემი და­თოს ნა­ყი­დი ვარ­დე­ბი გულ­ზე და­მა­ყა­რეთ-მეთ­ქი. მისი ყვე­ლა ნივ­თი აქ მაქვს. მა­გა­ლი­თად, ვი­ნა­ხავ სი­გა­რე­ტის ნამ­წვავს, რო­მე­ლიც ბო­ლოს მოს­წია; სვი­ტერს, რო­მე­ლიც ბო­ლოს ეცვა და მისი სურ­ნე­ლი კარ­გა ხანს ჰქონ­და...

- ბა­ტო­ნი დათო თქვენც თა­ვი­დან­ვე შე­გიყ­ვარ­დათ? რას ფიქ­რობ­დით, როცა თქვენ მი­მართ ასეთ დიდ ყუ­რა­დღე­ბას იჩენ­და?

- როცა ეძი­ნა და ვუ­ყუ­რებ­დი, მი­ფიქ­რია: ნე­ტავ, ეს კაცი ასე უგო­ნოდ რა­ტომ მიყ­ვარს-მეთ­ქი? მა­სა­ვით არა­სო­დეს არა­ვინ მყვა­რე­ბია! და­თოს შემ­დეგ ხომ სხვა სიყ­ვა­რულ­ზე ლა­პა­რა­კიც ზედ­მე­ტია. მის საფ­ლავ­ზე ხში­რად ავ­დი­ვართ. ჩვენ და კა­ტოს ძმე­ბი 17 სექ­ტემ­ბერს - მისი გარ­დაც­ვა­ლე­ბის დღეს და და­ბა­დე­ბის დღეს - 18 ივ­ნისს ყო­ველ­თვის ვიკ­რი­ბე­ბით ხოლ­მე. ტრა­გე­დი­ის დროს 12 კვი­რის ფეხ­მძი­მე ვი­ყა­ვი... როცა დათო გარ­და­იც­ვა­ლა, თავს ცუ­დად ვგრძნობ­დი და მიც­ვა­ლე­ბულს ვთხო­ვე: არ მი­მა­ტო­ვო და როცა ჩემ გვერ­დით იქ­ნე­ბი, მაგ­რძნო­ბი­ნე-მეთ­ქი. მისი მან­ქა­ნის ნო­მე­რი 090 იყო და მეც არ ვიცი, რა­ტომ, უცებ ვთქვი: მნიშ­ვნე­ლო­ვან დროს, ისე­თი მან­ქა­ნა შე­მახ­ვედ­რე, რო­მელ­საც ასე­თი­ვე ნო­მე­რი ექ­ნე­ბა-მეთ­ქი და მარ­თლაც, ყო­ველ­თვის, როცა რა­ი­მე გვი­ჭირს ან გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი ხდე­ბა, არ არ­სე­ბობს, გზა­ზე "090"-მა არ გა­დაგ­ვირ­ბი­ნოს.

შარ­შან­წინ კატო ცუ­დად მყავ­და, სამი დღე სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში ვი­წე­ქით და მთე­ლი ამ დრო­ის გან­მავ­ლო­ბა­ში, ჩვენს ფან­ჯა­რას­თან იდგა მან­ქა­ნა, რო­მელ­საც 090 ეწე­რა. რომ არა მისი ძმე­ბი­სა და ბი­ძე­ბის თა­ნად­გო­მა, ამას ვერ გა­და­ვი­ტან­დი. ბევ­რჯერ ხილ­ვაც მქო­ნია, დათო დამ­სიზ­მრე­ბია. მისი გარ­დაც­ვა­ლე­ბით გა­მოწ­ვე­ულ სი­ცა­რი­ე­ლეს ახლა კა­ტო­თი ვივ­სებ. მარ­თა­ლია, დათო მთელ სა­ქარ­თვე­ლოს მო­უკ­ვდა, მაგ­რამ არა­ვის მო­უკ­ვდა ისე, რო­გორც მე. რომ არა მამა ელიზ­ბარ ოდიშ­ვი­ლი, რო­მელ­მაც და­მი­ყო­ლია, რომ ბავ­შვი შე­მე­ნარ­ჩუ­ნე­ბი­ნა, შე­საძ­ლოა, დღეს ყვე­ლა­ფე­რი სხვაგ­ვა­რად ყო­ფი­ლი­ყო და ამი­სათ­ვის მისი მად­ლი­ე­რი ვარ. ბედ­ნი­ე­რი ვარ, რომ უფალ­მა ინე­ბა, კატო ამ სამ­ყა­როს მოვ­ლი­ნე­ბო­და. დათო მე­უბ­ნე­ბო­და: გო­გოს თუ გა­მი­ჩენ, ჩათ­ვა­ლე, შენ­ზე ბედ­ნი­ე­რი ქალი არ იქ­ნე­ბა, სულ მე გავზრდიო.

- რო­გორ გა­მო­გი­ტყდათ სიყ­ვა­რულ­ში?

- და­მი­რე­კავ­და ხოლ­მე და მე­უბ­ნე­ბო­და, - ვგიჟ­დე­ბი შენ­ზეო. სულ "საყ­ვა­რე­ლო­თი" მომ­მარ­თავ­და და ბუშ­ტის მე­ძახ­და, არა­და, მა­ღა­ლი და გამ­ხდა­რი ვი­ყა­ვი (იღი­მის). შვი­ლი რომ შეგ­ვე­ძი­ნე­ბა, მა­საც ბუშტს და­ვუ­ძა­ხებ-მეთ­ქი, - ვე­უბ­ნე­ბო­დი. ჩვე­ნი გაც­ნო­ბის მე­ო­რე დღი­დან მო­ყო­ლე­ბუ­ლი, და­ჟი­ნე­ბით მთხოვ­და, ცო­ლად გა­მომ­ყე­ვიო, მაგ­რამ ვორ­ჭო­ფობ­დი; ვე­უბ­ნე­ბო­დი, - ჯერ ერ­თმა­ნე­თი კარ­გად გა­ვიც­ნოთ და მერე გა­დავ­წყვი­ტოთ-მეთ­ქი. ქორ­წი­ნე­ბა­ში იმედ­გაც­რუ­ე­ბა და ტკი­ვი­ლი ორი­ვეს გან­ცდი­ლი გვქონ­და და ვი­ნა­ი­დან ერთხელ არ გა­მი­მარ­თლა, ამ ნა­ბი­ჯის მე­ო­რედ გა­დად­გმა მი­ჭირ­და. პირ­ვე­ლი ქორ­წი­ნე­ბი­და­ნაც გო­გო­ნა მყავს. და­თოს სიყ­ვა­რუ­ლი რომ არა, ახა­ლი ოჯა­ხის შექ­მნა­ზე არას­დროს ვი­ფიქ­რებ­დი... ვი­ნა­ი­დან დათო თბი­ლის­ში სტა­ბი­ლუ­რად არ ცხოვ­რობ­და და სულ სა­დღაც უწევ­და წას­ვლა, მისი ყო­ვე­ლი ჩა­მოს­ვლა ჩემ­თვის ზე­ი­მი იყო, ამ დღის­თვის გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად ვემ­ზა­დე­ბო­დი და ეს მო­ლო­დი­ნი ჩვენს სიყ­ვა­რულს უფრო აძ­ლი­ე­რებ­და. როცა ბავ­შვი ჩა­ი­სა­ხა და უნდა დავ­ქორ­წი­ნე­ბუ­ლი­ყა­ვით, დათო გაქ­რა...

- და­თოს და­ღუპ­ვის ამ­ბა­ვი ვინ შე­გა­ტყო­ბი­ნათ?

- იმ პა­რას­კევს დათო ქუ­თა­ის­სა და ბა­თუმ­ში წა­ვი­და. კვი­რას უნდა დაბ­რუ­ნე­ბუ­ლი­ყო, მაგ­რამ ვერ მო­ა­ხერ­ხა. ორ­შა­ბათს და­მი­რე­კა, - საყ­ვა­რე­ლო, დღეს სა­ღა­მოს სახ­ლში ვიქ­ნე­ბი, თუ არა­ფე­რი შე­იც­ვა­ლაო. გა­მიკ­ვირ­და, ასე არას­დროს უთ­ქვამს და ვკი­თხე: ხომ ყვე­ლა­ფე­რი კარ­გად არის-მეთ­ქი? ეს იყო ჩვე­ნი ბოლო სა­უ­ბა­რი. რო­გორც მერე გა­ვი­გე, სა­ღა­მოს შვიდ სა­ათ­ზე და­ღუ­პუ­ლა და ზუს­ტად ამ დროს მეც ცუ­დად გავ­ხდი, ვიხ­რჩო­ბო­დი. არა­და, ორ­სუ­ლო­ბის მი­უ­ხე­და­ვად, მა­ნამ­დე ასე­თი რამ არას­დროს დამ­მარ­თვია. მე­გო­ბარ­მა და­მი­რე­კა და მკი­თხა, - დათო სად არის? ტე­ლე­ვი­ზორს უყუ­რე­ბო? გა­ვი­ფიქ­რე: ხომ არ და­ი­ჭი­რეს-მეთ­ქი? და­ვაგ­დე ყურ­მი­ლი და სას­წრა­ფოდ და­თოს მო­ბი­ლურ­ზე დავ­რე­კე, მაგ­რამ გა­თი­შუ­ლი იყო. მერე და­თოს ახ­ლო­ბელ­თან - ზურა ყი­ფი­ან­თან დავ­რე­კე. რომ მი­თხრა, დათო აღარ არი­სო, სა­ში­ნელ დღე­ში ჩავ­ვარ­დი. აგო­ნი­ა­ში ვი­ყა­ვი. ჩვენს სახ­ლს შიგ­ნით დიდი კიბე ჰქონ­და და თურ­მე, გა­უ­ჩე­რებ­ლად ავ­რბო­დი და ჩა­მოვრბო­დი, თან - ვკი­ო­დი და ვტი­რო­დი, მაგ­რამ ეს ყვე­ლა­ფე­რი არ მახ­სოვს.

როცა გონს მო­ვე­დი, პირ­და­პირ მამა ელიზ­ბარს და­ვუ­რე­კე. მი­თხრა: ახლა ზუს­ტად შენ­ზე ვფიქ­რობ­დი. ფსალ­მუ­ნე­ბი წა­ი­კი­თხე და დი­ლით ჩემ­თან მო­დიო. ვფიქ­რობ­დი: რა გა­ვა­კე­თო? სად წა­ვი­და ეს კაცი? სად ვე­ძე­ბო? ეს ყვე­ლა­ფე­რი და­მე­სიზ­მრა-მეთ­ქი?! ჩემ­მა მე­გობ­რებ­მა ექიმს და­უ­რე­კეს, რო­მელ­მაც და­მამ­შვი­დე­ბე­ლი წა­მა­ლი გა­მი­კე­თა, მაგ­რამ არ მოქ­მე­დებ­და... მა­ნამ­დე სამი თვე წო­ლი­თი რე­ჟი­მი მქონ­და, და­თოს სიკ­ვდი­ლის შემ­დეგ კი აღარც გა­მოკ­ვლე­ვებს ვი­ტა­რებ­დი, აღარც ექიმ­თან დავ­დი­ო­დი და ღვთის წყა­ლო­ბით, კატო ჯან­მრთე­ლი და­ი­ბა­და. ალ­ბათ ასე ინე­ბა გან­გე­ბამ, რომ და­თოს ნა­ნატ­რი გოგო მის გა­რე­შე და­ბა­დე­ბუ­ლი­ყო. მერე უკვე, იძუ­ლე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი, გა­მოვ­ცო­ცხლე­ბუ­ლი­ყა­ვი, მე­არ­სე­ბა, რად­გან კა­ტოს­თვის უნდა მი­მე­ხე­და.

- ქალ­ბა­ტო­ნო ნანა, თქვენ­სა და და­თოს შო­რის ასა­კობ­რი­ვი სხვა­ო­ბა საკ­მა­ოდ დიდი იყო, არა?

- კი, დათო 50 წლის იყო, მე - 35-ის. ამას ვერ ვგრძნობ­დი, მაგ­რამ მის მი­მართ მა­ინც, უფრო მეტი რიდი, ხათ­რი და პა­ტი­ვის­ცე­მა მქონ­და. მა­ნამ­დე ხომ ორი ცოლი ჰყავ­და და სულ მე­უბ­ნე­ბო­და: შენ­შიც რომ არ გა­მი­მარ­თლოს, ეს ჩემი ცხოვ­რე­ბის დიდი იაღ­ლი­ში იქ­ნე­ბაო. დათო იმი­ტომ არ მყვა­რე­ბია, რომ დიდი ფეხ­ბურ­თე­ლი იყო. ის პი­როვ­ნუ­ლად მიყ­ვარ­და და როცა მე­უბ­ნე­ბოდ­ნენ: ნანა, იცი, შენ რა ბუმ­ბე­რა­ზი ადა­მი­ა­ნის გვერ­დით ზი­ხა­რო? სულ ვფიქ­რობ­დი, რომ ჩემ­თვის, ის პირ­ველ რიგ­ში, უდი­დე­სი პი­როვ­ნე­ბა, მო­სიყ­ვა­რუ­ლე, თბი­ლი მა­მა­კა­ცი იყო.

ორი წელი უბ­რა­ლოდ ვიც­ნობ­დი, ბოლო შვი­დი თვე კი ერ­თად ვცხოვ­რობ­დით და ჯვრის და­წე­რას ვა­პი­რებ­დით. როცა მე­გო­ნა, რომ ყვე­ლა­ფე­რი აე­წყო, სახ­ლი გა­ვა­რე­მონ­ტეთ და ოჯა­ხის შე­საქ­მნე­ლად მო­ვემ­ზა­დეთ, სწო­რედ მა­შინ და­ი­ღუ­პა. 2001 წლის 17 სექ­ტემ­ბრამ­დე ჩემი ცხოვ­რე­ბა ზე­ი­მი იყო. ალ­ბათ ბედ­ნი­ე­რე­ბა ხან­მოკ­ლეა და იმ მოკ­ლე პე­რი­ოდ­ში, და­თომ იმ­დე­ნი ლა­მა­ზი დღე და სი­ხა­რუ­ლი მა­ჩუ­ქა, სა­კუ­თა­რი თავი ზღაპ­რულ სამ­ყა­რო­ში მე­გო­ნა. ბო­ლოს ხში­რად მე­უბ­ნე­ბო­და: რა­ღაც ისე­თი მინ­და გა­ჩუ­ქო, როცა ამ სამ­ყა­რო­დან წა­ვალ, სა­მუ­და­მოდ შენ­ში დავ­რჩეო და მარ­თლაც, კატო მა­ჩუ­ქა... როცა და­თოს­თან ასე­თი დიდი ბედ­ნი­ე­რე­ბა ვი­პო­ვე, სულ რა­ღა­ცის და­კარ­გვის შიში მქონ­და, მაგ­რამ ვე­რა­სო­დეს ვი­ფიქ­რებ­დი, რომ სი­ცო­ცხლით სავ­სე კაცი ასე ნა­ად­რე­ვად და­ი­ღუ­პე­ბო­და.

- სა­ჩუქ­რებს ხში­რად გი­კე­თებ­დათ?

- დღემ­დე ვი­ყე­ნებ მის მიერ ნა­ყიდ ტან­საც­მელს, ფეხ­საც­მელს, სამ­კა­ულს. ის ათას­ნა­ირ სი­ურპრიზს მი­წყობ­და. ახა­ლი გაც­ნო­ბი­ლი მყავ­და, როცა ბულ­გა­რეთ­ში წა­ვიდ­ნენ, იქი­დან ჩა­მო­სულ­მა კი სამ­სა­ხურ­ში ლა­მაზ პარკში ჩა­დე­ბუ­ლი წი­თე­ლი კაბა მო­მი­ტა­ნა. მერე მისი მე­გო­ბა­რი მიყ­ვე­ბო­და: ვერ წარ­მო­იდ­გენ, მა­ღა­ზი­ებ­ში რო­გო­რი სიყ­ვა­რუ­ლით არ­ჩევ­და იმ კა­ბას. გა­მო­რი­ცხუ­ლი იყო, რომ არ მოგრგე­ბო­დაო. მე­გობ­რე­ბის გა­რე­შე ცხოვ­რე­ბა არ შე­ეძ­ლო და ჩვენ­თან სულ ქა­ო­სი გახ­ლდათ. სა­ო­ცა­რი ქა­რიზ­მა ჰქონ­და. მის გვერ­დით თავს დე­დოფ­ლად ვგრძნობ­დი და ჩემ­ზე ბედ­ნი­ე­რი ქალი არ­სად მე­გუ­ლე­ბო­და. არ მახ­სოვს, მას ჩემ­თვის რა­ი­მე მკაც­რად ეთ­ქვა ან შე­ნიშ­ვნა მო­ე­ცა.

- თქვენს ქა­ლიშ­ვილ­თან - მა­რი­ამ­თან რო­გო­რი ურ­თი­ერ­თო­ბა ჰქონ­და?

- შე­სა­ნიშ­ნა­ვი! თუ ჩემ­თვის რა­ი­მე ჩა­მოჰ­ქონ­და, მა­რი­ამს არაფ­რით გა­მო­ტო­ვებ­და, მას­ზეც ზრუ­ნავ­და. მისი თო­ჯი­ნე­ბი კა­ტოს შე­ვუ­ნა­ხე.

კატო:

- ჩვე­ნი ცხოვ­რე­ბა სავ­სეა ისე­თი ამ­ბე­ბით, რაც და­თოს სი­ახ­ლო­ვეს გვაგ­რძნო­ბი­ნებს. ზოგ­ჯერ მგო­ნია, იმ ქვეყ­ნი­დან უფრო მეტ რა­მეს გვი­კე­თებს, ვიდ­რე ცო­ცხა­ლი გაგ­ვი­კე­თებ­და. მინ­და ისე­თი ვიყო, რო­გო­რი შვი­ლის ყო­ლაც მას გა­ა­ხა­რებ­და.

ნანა:

- კა­ტოს ვე­უბ­ნე­ბი, რომ სა­ვი­ზი­ტო ბა­რა­თად და­თოს შვი­ლო­ბა არ უნდა ჰქონ­დეს, პი­რი­ქით - თა­ვად უნდა იყოს ისე­თი ღირ­სე­უ­ლი, რომ იკი­თხონ, ეს გო­გო­ნა ვისი შვი­ლი­აო? მან დათო უნდა ასა­ხე­ლოს! სხვა­თა შო­რის, დათო ძა­ლი­ან გა­ნათ­ლე­ბუ­ლი ადა­მი­ა­ნი იყო, მას­თან ლა­პა­რა­კი არას­დროს მბეზ­რდე­ბო­და. დღემ­დე მისი შე­გო­ნე­ბე­ბით ვცხოვ­რობ. სა­ნამ ცო­ცხა­ლი ვარ, ის სიყ­ვა­რუ­ლი ჩემ­თან იქ­ნე­ბა, მერე კი მეც წა­ვალ და მჯე­რა, ჩემს და­თოს შევ­ხვდე­ბი.

ჟურნალი - გზა